Język polski jest generalnie binarny, każdy rzeczownik ma określony rodzaj (np. kot jest rodzaju męskiego, a stokrotka rodzaju żeńskiego); czasowniki również mają uwzględniony rodzaj w swoich formach. W języku polskim istnieje również rodzaj nijaki,  używany w trzeciej osobie liczby pojedynczej. Stworzenie neutralnej formy niektórych czasowników, zwłaszcza w czasie przeszłym, jest trudne, ale możliwe. Przykładem takiej sytuacji jest forma „byłom” (neutralna forma czasownika „być” w czasie przeszłym) – wiele osób nie potrafi zastosować takiej odmiany.

Aby formy neutralne zadomowiły się w polszczyźnie, potrzebujemy kilku (kilkunastu) modeli odmiany, które z powodzeniem moglibyśmy zastosować do każdego rzeczownika, jaki przyjdzie nam do głowy. Ludzie muszą słyszeć i widzieć takie formy, by móc ich używać swobodnie.

W języku polskim niebinarność najczęściej wiąże się z wyborem imienia neutralnego płciowo (np. Alex) i używaniem zaimków przypisanych do płci przeciwnej niż  sugeruje metryka. Nie zawsze jednak tak jest. Niektóre osoby niebinarne używają języka neutralnego płciowo, omijając rodzajnik, mówiąc na przykład. „Moim miejscem urodzenia jest Łódź”. Innym przykładem jest opisowa forma języka: zamiast mówić „aktorka” możemy powiedzieć „osoba, która gra w filmach”, unikając używania określeń „pan lub pani”.